Koty są, choć czasami trudno w to uwierzyć, spokojne. Wiedzą, że mają wystarczająco mocne pazury i zęby, aby spowodować wiele obrażeń, więc zawsze unikają walki z innymi tego rodzaju, ponieważ w przeciwnym razie mogą skończyć się poważnymi obrażeniami.
Z tego powodu agresja u kotów mieszkających z ludźmi jest najczęściej powodowana przez osoby, które się nimi opiekują. Czy jest sposób, aby tego uniknąć? Oczywiście i to jest ten, o którym powiemy Wam dalej.
Dlaczego koty atakują?
Zwykle są spokojni, ale jeśli coś im przeszkadza, mogą zaatakować. Koty lubią mieć wszystko pod kontrolą, dlatego każdego dnia spędzają czas ślizgając się po krzesłach, ludzkich nogach, przedmiotach, ... krótko mówiąc, za wszystkim, co uważają za swoje. Co więcej, To zwierzęta z przyzwyczajenia, które nie lubią zmiando tego stopnia, że mogą czuć się bardzo źle po prostu po zmianie sofy (na przykład) na miejscu.
Tak więc istnieje kilka powodów, dla których te futrzaki mogą reagować gwałtownie:
- Przybycie nowego domownika: nowy krewny, czy to pies, kot, człowiek itp. ma nieznany im zapach. Jeśli wprowadzenie nie przebiega dobrze, to znaczy koty, które już mieliśmy w domu, nie są szanowane, a ich przestrzeń zostaje pozostawiona do czasu zaakceptowania nowego członka, mogą działać źle.
- Czuć się zagrożonym: Może się to zdarzyć, gdy osoba zmusza koty do leżenia na kolanach, kiedy nie chce, lub gdy inne zwierzę nęka inne. W każdym przypadku musisz obserwować zwierzęta: jeśli warczą, parskają, szczecią się, szeroko otwierają oczy i / lub pokazują zęby, musisz działać, albo wypuszczając je na wolność, albo łapiąc kota. I zabierz go do pokoju, w którym może być sam, spokojny.
- Napięte otoczenie: to normalne, że przez całe życie przeżywamy dobre czasy, a inni nie. Prowadzimy bardzo pracowite życie, a to, musimy wiedzieć, może mieć wpływ na nasze koty. Aby tego uniknąć, ważne jest, abyśmy starali się zachować jak największy spokój. W razie potrzeby możemy zacząć przyjmować napary (lipa pomoże nam być bardziej zrelaksowanym), wykonywać ćwiczenia oddechowe, ćwiczyć jogę lub medytację, słuchać relaksującej muzyki, pisać, rysować ... Wszystko, co odwraca naszą uwagę od problemów, pomoże nam walczyć ze stresem , a nawiasem mówiąc, nasze relacje z przyjaciółmi poprawią się same 😉.
- Złe zabiegi: Uderzenie zwierzęcia jest nie tylko przestępstwem, ale także powoduje wiele problemów. Zwierzę, bez względu na to, jakim jest typem, które było maltretowane, będzie potrzebowało bardzo dużej pomocy, aby przezwyciężyć i odzyskać zaufanie do ludzi, których mogłoby zaatakować ze strachu.
- Przestraszyliśmy ich „z zaskoczenia”: mogą nas podrapać i / lub ugryźć, jeśli przestraszyliśmy ich z zaskoczenia, albo przez umieszczenie za nimi ogórka, którego nie zauważą, lub cokolwiek innego. Jak wspomnieliśmy, koty muszą mieć kontrolowane terytorium; w ten sposób pozostają bezpieczne. Jeśli umieścimy coś za nimi, kiedy się odwrócą, będzie im ciężko. To, co może wydawać się zabawną sceną, jest dla nich momentem, w którym żałują, że nie przeżyli.
- Użyliśmy jakiejś części naszego ciała jako zabawki: Kiedy są kociętami, mogą nam nie wyrządzić wiele krzywdy, ale trzeba myśleć, że rosną i gdy dorosną, będą nadal robić to, czego nauczyły się jako dzieci. Jeśli kiedy są dziećmi, pozwolimy im nas gryźć lub drapać, kiedy dorosną, będą nas atakować. Dlatego bardzo ważne jest, aby zawsze wkładać zabawkę między naszą a dłoń, aby nauczyły się gryźć zabawkę, a nie nas.
Jeśli gryzie nas i / lub drapie, natychmiast zatrzymamy grę i odejdziemy. Jeśli złapie nas za rękę lub stopę łapami, nie będziemy go ruszać; więc to się wyda. NIGDY nie uderzaj ani nie krzycz na nich. To tylko ich przestraszy i sprawi, że nam nie ufają. - Czują ból w jakiejś części ciała: jest to jedna z przyczyn, których nie można wykluczyć. Kiedy odczuwają ból lub wracają do zdrowia po operacji, mogą źle zareagować. W takich przypadkach najlepsze, co możemy zrobić, to uzbroić się w cierpliwość i unikać dotykania miejsca, w którym boli, dopóki nie wyzdrowieje.
Jak uniknąć agresji u kotów?
Agresji u kotów można uniknąć w wielu przypadkach. Wszystko, co musimy zrobić, to zwróć szczególną uwagę na swój plik język ciałai upewnij się, że zawsze ma w domu przestrzeń, do której może się udać, kiedy tylko potrzebuje się odstresować. Zaleca się również - tylko jeśli mieszkasz na wsi lub w okolicy, w której przejeżdża bardzo mało samochodów - aby pozwolić im wyjść na zewnątrz, ponieważ w ten sposób mogą pozostać na zewnątrz tak długo, jak potrzebują, i wrócić, gdy poczują się lepiej.
Alternatywą dla wypuszczenia ich na zewnątrz byłoby nauczenie ich chodzenia z uprzężą (w ten artykuł wyjaśniamy, jak to zrobić). Pamiętaj jednak, że obszary, do których się wybierasz, muszą być bezpieczne, co oznacza, że nie powinno być prawie żadnego ruchu.
Inną jeszcze lepszą (i bezpieczniejszą) opcją jest spędzać z nimi czas. Posiadanie kotów nie oznacza (lub nie powinno) dawać im tylko jedzenia i picia, ale odpowiedzialność, jaką mamy wobec nich od pierwszej chwili, gdy przybywają do domu, jest o wiele większa. Te futrzaste zwierzęta muszą się bawić, otrzymywać uczucia (pieszczoty, pocałunki, miłe słowa) i przebywać z nimi jak najdłużej, niezależnie od tego, czy są zdrowe, czy chore.
Tylko dzięki temu, z szacunkiem, cierpliwością, a przede wszystkim uczuciem, możemy uniknąć ataków lub ataków na siebie nawzajem, sprawiając, że wspólne życie będzie przyjemne dla wszystkich.
Mamy nadzieję, że ten artykuł był dla Ciebie przydatny i udało Ci się dowiedzieć więcej o kotach, ich zachowaniu i edukacji 🙂.
Cześć Monica. Dziękuję za pomocny post. Kilka miesięcy temu po raz pierwszy w życiu adoptowałam kociaka, ale aby podjąć tę decyzję musiałam przezwyciężyć wiele lęków i uprzedzeń, które utrwaliły się we mnie, ponieważ moja rodzina nienawidzi kotów. W krótkim czasie mój kot stał się bardzo ważnym towarzyszem, ale wciąż muszę walczyć z niepewnością. Bardzo pomaga mi wiedzieć, że są ludzie tacy jak Ty, którzy wiedzą, jak kochać i rozumieć, że zwierzęta są różne! Robię to intro, abyś mógł zrozumieć moją ignorancję i moje obawy. Twój post trafia prosto do mnie, ponieważ wczoraj moja czteromiesięczna kotka bardzo mnie ugryzła, chociaż bardziej uderzyło mnie, że zatopiła we mnie zęby, jakbym był jej wrogiem. Chociaż rozumiem reakcję zwierzęcia, prawda jest taka, że czułem się zestresowany. Ma zły nawyk przechodzenia między nogami lub leżenia na korytarzu, nieraz myślałem, że bardziej mnie przestraszy kopiąc ją przypadkowo, ale ona się niczego nie boi. Wczoraj niestety nadepnąłem na jej ogon, oczywiście jej nie widziałem, robiłem prace domowe, niosłem rzeczy i przejście było bardzo wąskie, podobno było pod meblem, widziałem część jej ciała za mikrosekundę, ale moja stopa już opadła, nie mogłem zareagować, ale nie podtrzymywałem jej stopy dłużej niż sekundę, a ona nawet nie wydała ostrzegawczego dźwięku ... Nie mogłem zobaczyć, kiedy mnie ugryzła, tylko poczułem ucisk i bardzo mocne pieczenie w podbiciu i pięcie, nadal mnie to pali ... nie ukarałem jej bo rozumiem, że to było nieporozumienie ale byłem pod wrażeniem, że jest na tak chętnie, gdy widać, że tak było wypadek ... to znaczy, że jej nie groziłem, nie goniłem ani nie ścigałem jej, grała do granic możliwości i nie przyjechała na czas, więc wyobrażam sobie, że wie, że nie jestem jej wrogiem, tak naprawdę my spędzamy razem dużo czasu, rozpieszczam ją i bawię się z nią, jesteśmy sobie bardzo bliscy, a przynajmniej tak mi się podobało. Wiem, że ogon kota „jest święty”, ale zaufanie, które budujemy, jest też święte, a postawienie stopy pod meblem i uczucie, że Twój własny zwierzak, który jest jak córka, atakuje Cię bez ostrzeżenia, było dla mnie rozczarowaniem. Dziś mamy się dobrze, ale przeszkadza mi to tak, jakby nic się nie stało, boję się, że to się powtórzy. I chociaż wczoraj nie ukarałem jej za ugryzienie mnie, jeśli coś się powtórzy, będę musiał to zrobić. Muszę nałożyć na to ograniczenia, bo jeśli tak będzie po czterech miesiącach, to jak będzie potem?
Cześć Mariela.
Rozumiem Twoje obawy, ale chciałbym Ci też coś powiedzieć: to szczeniak i musi się nauczyć.
Czteromiesięczne kocięta to robią: chowają się, gryzą, gonią… Mój kociak skończy 7 miesięcy i wciąż uczy się, że są rzeczy, których nie potrafi.
Trzeba mieć dużo, dużo cierpliwości, zwłaszcza gdy są tak młodzi. I oczywiście musimy nałożyć na nich ograniczenia i nie pozwolić im gryźć lub drapać nas. Jak to osiągnąłeś? Z dużą dozą cierpliwości i zabawką. Zawsze musisz starać się mieć zabawkę blisko siebie, gdy jesteś z nimi, tak aby gdy zaczęły bawić się jakąś częścią naszego ciała, można było położyć zabawkę przed nimi, aby mogli się nią bawić. Jeśli nas skrzywdzi, przerwiemy grę i odejdziemy.
Będziemy musieli wykonywać wiele powtórzeń w ciągu dnia i miesięcy, ale w końcu sprawimy, że będą się dobrze zachowywać.
Pozdrowienia.
Cieszę się, że ci się podoba, Coralia. 🙂