ಮಕ್ಕಳು, ಸಾಧ್ಯವಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ, ನಾಯಿ ಅಥವಾ ಬೆಕ್ಕಿನೊಂದಿಗೆ ಅಥವಾ ಇಬ್ಬರೊಂದಿಗೂ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸುವವರಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಒಬ್ಬ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಸ್ನೇಹಿತ, ರೋಮದಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಪ್ರಾಣಿ ವಾಸಿಸುವ ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಲು ಅವರು ಕಲಿಯಬೇಕು. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವೆಂದರೆ ಈ ಪ್ರಾಣಿಯು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುದನ್ನು ಕೊನೆಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಲು, ಪ್ರಾಣಿಯೊಂದಿಗೆ ವಾಸಿಸಲು ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ, ಮತ್ತು ಅದರ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಯಾರು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ (ಮತ್ತು ಮಾಡಬಹುದು).
ಆದರೆ ಈಗ ನಾನು ನಿಮಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುತ್ತೇನೆ ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಬಹುದು ಎಂದು ನೀವು ಭಾವಿಸುತ್ತೀರಾ?
ಬೆಕ್ಕುಗಳು ನಾಯಿಗಳಿಗಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದೆ (ಕೆಲವು ತಳಿಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಸವನ್ನಾ ನಂತಹ), ಆದ್ದರಿಂದ ಅವು ಹೆಚ್ಚು ದುರ್ಬಲವಾದ ದೇಹವನ್ನು ಹೊಂದಿವೆ. ಆದರೆ, ಇದಲ್ಲದೆ, ಅವುಗಳು ಉಗುರುಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು ಅವುಗಳು ಏರಲು ಮತ್ತು ಬೇಟೆಯಾಡಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆ. ಇದಕ್ಕೆ ನಾವು ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಆಡುವ ರೀತಿ ಮನುಷ್ಯರಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದೆ ಎಂದು ಸೇರಿಸಬೇಕು: ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಬಾಲಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಇಷ್ಟಪಡದಂತಹ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ; ಬೆಕ್ಕುಗಳು ತಮ್ಮ ಉಗುರುಗಳನ್ನು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಬಳಸುತ್ತವೆ, ಮತ್ತು ನಿಮಗೆ ಅನಾನುಕೂಲ ಅಥವಾ ಮೂಲೆಗೆ ಅನಿಸಿದರೆ, ನೀವು ಓಡಿಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದಿದ್ದರೆ, ದಾಳಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಇಬ್ಬರೂ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯ ಒಟ್ಟಿಗೆ ವಾಸಿಸಲು ಕಲಿಯಿರಿ, ಪರಸ್ಪರ ಗೌರವಿಸುವುದು. ಸಮಸ್ಯೆ ಸಂಭವಿಸಿದಲ್ಲಿ, ಒಂದು ಅಥವಾ ಇನ್ನೊಂದನ್ನು ದೂಷಿಸಬೇಡಿ, ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಅದು ಏಕೆ ಸಂಭವಿಸಿತು ಎಂಬುದನ್ನು ನೀವು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ತದನಂತರ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಿ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಬೆಕ್ಕು ಮಗುವನ್ನು ನೋಯಿಸಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಅವನಿಗೆ ಗೀರು ಹಾಕದೆ ಅಥವಾ ಕಚ್ಚದೆ ಆಟವಾಡಲು ಕಲಿಸಬೇಕು, ಅವನ ಕೈಯನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಿ ಮತ್ತು ಅವನು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ಉದ್ದೇಶಿಸಿರುವುದನ್ನು ನಾವು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಆಟವನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು.
ಎರಡೂ ಕಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಗೌರವ ಮತ್ತು ನಂಬಿಕೆ ಇರುವವರೆಗೂ ಬೆಕ್ಕುಗಳು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳು ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಬಹುದು. 😉