Είμαι ένας από αυτούς που πιστεύουν ότι τα παιδιά, όποτε είναι δυνατόν, πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με ένα σκύλο ή μια γάτα ή και με τα δύο, καθώς έτσι θα μεγαλώσουν έχοντας έναν διαφορετικό φίλο, έναν γούνινο φίλο, στο σπίτι, στον οποίο πρέπει να μάθουν να φροντίζουν για όλα τα χρόνια που ζει το ζώο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πολλές φορές αυτό το ζώο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ιδιοτροπία που καταλήγει να ζει στο δρόμο ή σε καταφύγιο. Για να το αποφύγετε, είναι σημαντικό ολόκληρη η οικογένεια να συμφωνήσει να ζήσει με ένα ζώο, και ποιος θέλει (και μπορεί) να αναλάβει την ευθύνη για αυτό.
Αλλά τώρα σας κάνω μια ερώτηση Πιστεύετε ότι οι γάτες και τα παιδιά μπορούν να είναι φίλοι;
Οι γάτες είναι μικρότερες (εκτός από ορισμένες φυλές, όπως η Σαβάνα) από τους σκύλους, επομένως έχουν ένα πιο εύθραυστο σώμα. Αλλά, επιπλέον, έχουν καρφιά που τους βοηθούν να σκαρφαλώνουν και να κυνηγούν. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε ότι ο τρόπος παιχνιδιού των αιλουροειδών είναι διαφορετικός από αυτόν των ανθρώπων: τα παιδιά έχουν την τάση να αρπάζουν τις ουρές τους και να κάνουν πράγματα σε αυτά που δεν τους αρέσουν οι γάτες. οι γάτες χρησιμοποιούν τα νύχια τους για σχεδόν τα πάντα, και αν νιώθεις άβολα ή γωνιακά, αν δεν μπορείς να φύγεις, θα επιτεθεί.
Είναι πολύ σημαντικό τόσο τα παιδιά όσο και οι γάτες μάθετε να ζείτε μαζί, σεβασμό ο ένας στον άλλο. Εάν παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα, μην κατηγορείτε το ένα ή το άλλο, καθώς θα ήταν άχρηστο, αλλά πρέπει να ξέρετε γιατί συνέβη και, στη συνέχεια, να βρείτε μια λύση. Για παράδειγμα, εάν η γάτα έχει τραυματίσει το παιδί, πρέπει να του διδάξουμε να παίζει χωρίς να χαράζει ή να δαγκώνει, να αφαιρεί το χέρι του και να σταματά το παιχνίδι κάθε φορά που βλέπουμε ότι σκοπεύει να το κάνει.
Οι γάτες και τα παιδιά μπορούν να είναι καλοί φίλοι, αρκεί να υπάρχει σεβασμός και εμπιστοσύνη και στις δύο πλευρές. 😉